GREBA OROKORRA, BATASUN SINDIKALA ETA EZTABAIDA ESTRATEGIKOAK

1.- Greba Orokorra eta langileen interesen defentsarako batasun sindikala, landu beharrekoak dira. Ez da aski horiek aldarrikatzea. Egoera eta baldintzak aztertu behar dira eta ondoren erabakia hartu eta lanean jarri. Sindikatuak borrokan (kalean edo negoziazioan borrokan) bateginik ikusteak, dudarik ez, adorea eta konfidantza ematen du. Bainan batasuna abstraktuan ezin da ezinbesteko baldintza bezala hartu.
2009ko maiatzaren 21eko greba orokorrak agerian utzi zuen batasun sindikala gauzatzeko zegoen ezintasun erabatekoa. Langabezia izugarri eta oso denbora laburrean hazi egin zen prekarioz eta EREak biderkatu egin ziren, bainan orduan UGT eta CCOOeko zuzendaritzek ez zuten borroka egin nahi. Beraien konfidantza klaseen arteko kolaborazio mahaian zegoen jarrita. Egoera eta baldintza horietan ez zegoen batasun sindikalik egiterik, eta greba orokor hura (patronala, gobernuen eta UGT eta CCOOen propagandaren aurka) egitea, urrats garrantzitsua izan zen. Hego Euskal Herrian, grebarekin, agerian jarri zen norabide sindikalen zatiketa; bainan zatiketa, izan, estatuko lurralde guztietan zegoen: “minoritario” deituriko sindikatu eta korronte sindikaletan borroka borondatea antolatua zegoen, eta baita UGT eta CCOOen barruan ere bazeuden desadostasunak. Andaluziako Sindicato Obrero del Campo-k, adibidez, lurralde mugatu batean greba orokorra antolatu eta egin zuen. Borroka ez da aski izan norabide politikoa aldatzeko, bainan estatu osoan krisiari, patronalaren eta gobernuen arrokeriari, lapurketa legalari (bankuen “salbazioa” gure zergen kontura) erantzuteko zegoen beharrari muzin egin zion UGT eta CCOOen zuzendaritzen jarrerak. Negoziazio mahaia, berriz, adar-jotze galanta izan da: patronala eta gobernua (Europako Komisioaren eta FMIren babesarekin) geroz eta erasokorragoak eta sindikatuak eta langileak geroz eta umiliatuagoak.
Borroka hartan, eta ondorengoetan, gainditu beharreko bigarren oztopoa jarri da agerian: sindikatuen jarrera nazionala. Ez dut nik onartzen langileen batasun internazionalaren izenean Espainiako batasun nazional ukiezinaren inposizioa babestea. Aitzitik, langileen batasun internazionalaren izenean sindikatuek beharko lukete inposizio horren aurka eta autodeterminazioaren aldeko ahotsa altxatu. Uste dut, aldiz, UGT eta CCOOeko jokamoldea, besteak beste, ondo egokitua dagoela pakto konstituzionalaren barruan, eta beraiek direla ere, injustizia horren euskarriak.
Azkenik, badago ere gainditu beharreko hirugarren zailtasun bat: sindikatuen arteko aparatuen konpetentzia. Normala da. Bainan kontutan hartu beharko genduke sektarismorako joera elika dezakeela.
2.- Aurtengo udaberria eta uda parte honetan Europan aldaketa nabarmen bat eman da. Greziako langilegoari ezarritako zigor eskandalosoaren ondoren, Europa osoko estatu guztiek, estrategia berdintsua jarraituz, gerra ekonomikoaren deklarazio ezin garbiagoa egin dute. Langabezia tasa altuen onarpena, austeritate plan gogorrak (soldatak, hezkuntza, osasungintza, babes soziala), erreforma laboralak, pentsioen murrizpenak. Pakto sozialerako zirrikituak ere itxi egin dira. Patronalak eta gobernuek onartzen duten bakarra gerri-estutze latzaren bidean, ogi-apurtxoak dira. Egoera hoen aurrean, nahiko kolaborazionista den Europako Sindikatuen Konfederakundeak (Europako konstituzio neoliberal eta militaristari baiezko kritikoa eman zion) mobilizazio europearrak egiteko deia luzatu du. Eta egoera berberean UGT eta CCOO zuzendaritzak behartuak sentitu dira greba orokorra egiteko deia egitera.
Greba orokor honen aurrean esango dute batzuk greba-tranpa dela edota greba-espainola dela eta horregatik paso egin behar dela. Ez nago ados. Greba hau borroka bidean urrats bat da eta horregatik ari dira sindikatu guztien aurkako eta grebaren aurkako desprestigio kanpaina itzela egiten patronala, gobernuak eta horien menpeko hedabideak. Greba hau milaka langile militante ari dira prestatzen (UGT eta CCOOko lurralde eta nazio guztietako militanteak eta “minoritario” deituriko sindikatu guztiak: CGT, SOC, CSI...) eta milioika langilek egingo dute greba. Eta hauek ez daude “pakto sozialaren” filosofiaren alde, borrokaren alde baizik. Ezin dugu greba murriztu eta zuzendaritza burokratikoen inkoherentzia eta asmoekin berdindu. Greba hau okasio bat da borrokako sindikalismoaren agerpen publiko eta indartsurako. Gu izan gaitezke agerpen horren euskarri eta bultzada. Bestalde, lasaitu dezakegu geure kontzientzia esanez greba espainola dela, bainan justu orduan, erantzun beharko diegu galdera hauei: zertan datza euskal langilegoaren internazionalismoa? ez al da hau okasio garrantzitsu bat, gu borrokan inplikatuz, aldi berean, sindikalista borrokalari askorengan Euskal Herriaren eskubide nazionalen justiziaren eta autodeterminazioaren eskubidearen aldeko jarrera sustatzeko? Nik dakidala ELAk Bruselasko euromanifestazioan parte hartzeko asmoa du. Eta ondo iruditzen zait. Bainan ez al da Europako Sindikatuen Konderakundea erakunde nahiko kolaborazionista? Nik dakidala LABek babestu du Frantziako greba orokorra irailaren 7an. Eta ados nago. Bainan ez al zen hura greba frantzesa? Orduan, zergatik hemen ez? Ezin al dugu gure nazioaren langilego bezala geure ahots propioa altxa borrokan bat eginik?
Niretzako, irailaren 29a okasio bat da. Krisiak eztanda egin zuenetik Europako langilegoaren borrokan batasuna esperimentatzeko lehen okasioa, eta batasun hori gurutzeala izango da datozen urteetan. Eta langileak ondoratzearekin batera, nazioen eskubideak ukatuz, kulturak manipulatuz, patriarkatua defendatuz eta lurra suntsituz ari diren gobernu monarkiko konstituzional guztien aurkako langileen arteko aliantza lantzeko okasioa ere bada. Eta alianza hau, sahietsezina da guztiontzat. Horregatik, uste dut nik, komenigarria litzateke ELAk eta LABek 29rako beren dei propioa egitea.
Joseba Barriola.